De bron die nooit bevriest

Dit is een van de bronnen van Neeltje. Neeltje uit Dalfsen, een ‘deerntien’, had een jaar lang gediend in één van de buurtschappen onder aan de Lemelerberg. Het was normaal dat ze aan het eind van het jaar vrijaf zou krijgen om te spinnen en te weven. Op Oudejaarsdag ging het Sallands meisje dan ook richting Dalfsen. De boer had nog zo gezegd dat zij om de berg heen moest gaan. Toch nam zij de kortste weg om op tijd op ‘teufeltjesaovond’ aan te komen. Maar op nieuwjaarsdag was Neeltje nog niet aangekomen in Dalfsen. Eén van haar broers ging daarop naar het buurtschap de Regge. Er werd een zoekactie op touw gezet met verschillende boerenzonen. Omdat het licht gesneeuwd had waren er sporen van een wolf te zien op de Lemelerberg. Later vonden de mannen een lange geul waardoor de wolf Neeltje bleek te hebben meegesleurd en bloedvlekken van het meisje. De wolf werd opgespoord en neergeschoten, maar het meisje werd niet gevonden. Op de plek van het bloed van Neeltje ontsprongen enkele bronnen die men de ‘Neeltjesplassen’ noemde. Ook werden de kuilen ‘Wolfskuilen’ genoemd **.

*In de winter zouden deze nooit bevriezen.
**Wolfskuilen zijn in feite diepe en steil gegraven vangkuilen en hebben hier niets mee te maken.

Bron: Verhalenbank

App data
De bron die nooit bevriest
Bron bij Lemeler Esch
punt
bron
Camping: Lemeler Esch
Bron: Verhalenbank
Deze bronnen danken hun naam aan een volksverhaal over Neeltje, een diensmeisje uit Dalfsen. Zij keerde op oudjaarsavond niet terug van een tocht over de Lemelerberg, waarschijnlijk was zij gegrepen door een wolf. Op de plek waar haar laatste sporen waren aangetroffen, werden later de bronnen ontdekt.